تامین اجتماعی را شاید بتوان به عنوان یکی از انسانی ترین شاخه های علوم اجتماعی به شمار آورد زیرا که مستقیم و بی واسطه انسان را هدف قرار می دهد و می کوشد تا به یاری بسیاری از دانش ها از آن پشتیبانی کند.
شبکه تامین اجتماعی در بسیاری از جوامع از جمله جامعه ایران از سده های پیشین وجود داشته است و در چارچوب شرایط اجتماعی و اقتصادی هر دوره، شکل خاصی به خود گرفته است. ولی آنچه که به گونه ای روز افزون اهمیت یافته ، شکل نوین تامین اجتماعی است که در چارچوب زندگی صنعتی و فرا صنعتی و هم خوان با آن ، پیوسته گسترش و تکامل می یابد.
ایران نیز از این قانون تکامل بر کنار نبوده است . از سال های نخست سده خورشیدی که زندگی صنعتی و نوین سازی جامعه آغاز شد ، مسائل تامینی کم کم رو به تکامل گذاشت و در دهه 1320 مبانی اصلی آن استوار تر و گسترده تر شد. تا جایی که هم اکنون چندین سازمان و نهاد در ابعاد مختلف به یاری هزاران زن و مرد فداکار ایرانی درگیر ارائه خدمات حمایتی به بخش بزرگی از مردم جامعه ما هستند. این تلاش های پیگیرانه و صادقانه درخور ستایش است و ضرورت دارد در راه موفقیت آن کوشید.
فرهنگ حاضر را باید هرچند کوچک در این زمینه به شمار آورد. در این چارچوب کوشش شده است تا مختصری در باب تامین اجتماعی گفته شود سپس تامین اجتماعی و شرکا آن بررسی شده و به نقش تعاملات تامین اجتماعی در مقوله تولید-صنعت و توسعه پرداخته و در نهایت نقش تامین اجتماعی در حاکمیت سیاسی و اقتصادی پرداخته شده است .
